De Lectio Divina behoort tot het gebed, omdat de monniken in de Lectio Divina ontvankelijk en stil zijn, zoals bij het gebed.
Een bijzondere en belangrijke spirituele praktijk voor de monniken is de Lectio Divina, een langzaam, aandachtig en indringend lezen van de Bijbel. Zo nemen de monniken het Woord Gods in zich op en gaan op zoek naar de ware zin en betekenis achter de ‘woorden’ van de Schrift, die bevrijdend en helend zijn.
Daarnaast komen in de Lectio Divina ook geschriften in aanmerking die het begrijpen van de Bijbel bevorderen en verdiepen. Bijvoorbeeld de geschriften van kerkvaders, zoals Sint-Augustinus, of de geschriften van oude monastieke of middeleeuwse spirituele auteurs.
De Lectio Divina als onderdeel van het gebed
De Lectio Divina behoort tot het gebed, omdat de monniken in de Lectio Divina ontvankelijk en stil zijn, om de Stem van God te horen, zoals bij het gebed. Het langzaam lezen van de woorden, één voor één, stelt hen in staat om er de diepere betekenis van te achterhalen. Het uiteindelijke doel is op die manier een steeds groeiende gelijkvormigheid met Christus te bereiken.
In feite is de Lectio Divina het wezen of de kern van alle lezen. De monniken besteden er de beste momenten van de dag aan, bij voorkeur in de vroege morgen, na de nachtwake.
Toch sluit de praktijk van de Lectio Divina andere vormen van lezen niet uit. Iedere lezing die een leven van gebed bevordert en zo de liefde tot God en de naaste doet toenemen, komt in aanmerking.