De Abdij van Westmalle maakt deel uit van de Orde van de Cisterciënzers van de Strikte Observantie. Alle gemeenschappen van deze Orde onderhouden een band van onderlinge solidariteit.
Elke gemeenschap op zichzelf vormt een oefenschool voor christelijke naastenliefde. Deze naastenliefde en solidariteit gelden bij uitbreiding ook voor alle mensen van goede wil en zijn vooral zichtbaar bij het gastenonthaal.
Wie toetreedt tot de gemeenschap van Westmalle vangt een vormingsproces van vijf jaar aan. Tegelijk is het een proefperiode waarin zijn roeping zich bevestigt en verdiept. Daarna kan hij de keuze maken zich voor altijd aan de gemeenschap te binden door plechtige geloften.
Na een proef- en vormingsperiode van vijf jaar binden kandidaten voor het monnikenleven zich aan de gemeenschap door vier geloften: armoede, gehoorzaamheid, monastieke levenswandel en stabiliteit.
Ondanks wisselende tijdsomstandigheden, blijft het monnikenleven in wezen onveranderd. Leven in gemeenschap blijft tegelijk een genade - een gave - en een opgave: in de gemeenschap treft de monnik de concrete situatie aan waarin hij God ontmoet in iedere broeder, in alles wat gebeurt.
“Bidden is het verheffen van de geest tot God”. Dat wil zeggen dat we in het gebed onze geest moeten scheiden van de dagelijkse beslommeringen.
Monniken staan zelf in voor hun levensonderhoud. Wat er overblijft van de opbrengsten van de werkzaamheden binnen de abdij wordt voornamelijk besteed aan ontwikkelingsprojecten in binnen- en buitenland, of aan persoonlijke hulp aan de mens in nood.
Iedereen die wil kan deelnemen aan het gemeenschappelijke gebed. Velen komen alleen naar de Eucharistie of een ander gebedsmoment, zoals de avonddienst of de dagsluiting. Sommigen doen dat zelfs dagelijks.
Wie het gebedsritme binnen de abdij wil ervaren, kan kiezen om gedurende enkele dagen te overnachten en mee te bidden met het gehele getijdengebed.